Przechowywanie akt w „zbiorze zastrzeżonym” to ukrywanie informacji o operacjach i oficerach komunistycznej bezpieki przed społeczeństwem, nie przed służbami nieprzyjaznego nam państwa.
W początku czerwca tego roku premier Jan Olszewski udzielił wywiadu prasowego na temat dokonań swojego rządu oraz okoliczności wykonania uchwały lustracyjnej z maja 1992 r. („Gazeta Polska Codziennie” z 3–4 czerwca 2015 r. oraz portal Niezalezna.pl). Wśród poruszanych tematów znalazła się ocena funkcjonowania IPN. Premier Olszewski zapytany o swój pogląd na temat tzw. zbioru zastrzeżonego IPN, krótko i rzeczowo odpowiedział, że należy zbiór ten jak najszybciej zlikwidować, a całość archiwów PRL ujawnić. Podkreślił, że „zbiór zastrzeżony” w minionych latach służył przede wszystkim do ukrywania materiałów świadczących o przestępczej działalności aparatu represji PRL. Trudno było się z tą opinią nie zgodzić.
Kilka miesięcy później, za sprawą głośnego już Listu Otwartego skierowanego do prezydenta RP Andrzeja Dudy, kwestia tzw. zbioru zastrzeżonego IPN wróciła do obiegu publicznego ze zdwojoną siłą. Grupa inicjatorów – historyków, dziennikarzy, wydawców i publicystów – zwróciła się do prezydenta RP z postulatem podjęcia inicjatywy ustawodawczej mającej na celu jego zniesienie oraz zapewnienia pełnej jawności materiałów archiwalnych po byłych organach bezpieczeństwa PRL.
Pod listem podpisali się bądź publicznie inicjatywę poparli m.in.: prof. Sławomir Cenckiewicz (historyk), dr Zbigniew Girzyński (wykładowca akademicki), Piotr Jegliński (wydawca), Dorota Kania (dziennikarka), Joanna Lichocka (posłanka), Antoni Macierewicz (poseł), Krzysztof Milewski (prawnik), Wojciech Nachiło (przedsiębiorca), Krzysztof Skowroński (dziennikarz) oraz niżej podpisany. Łącznie kilkadziesiąt osób. (...) Media głównego nurtu sprawę zaś przemilczały. (...)
fot. Maciej Figurski/ Forum