nr 34.: Front przeciw partii Kaczyńskiego

– Mówiąc wprost: jeżeli rząd będzie działał sprawnie, jeżeli będą tworzone nowe miejsca pracy, jeżeli młodzi ludzie dostaną szansę na pracę w Polsce, to nie będą zmuszani do wyjazdu za granicę, będą pracować, inwestować w kraju i polski system emerytalny będzie w lepszej kondycji – tłumaczy Małgorzata Sadurska konieczność połączenia obniżenia wieku emerytalnego z całym szeregiem zmian. Szefowa Kancelarii Prezydenta Andrzeja Dudy podkreśla, że ma 10-letni staż parlamentarny i wie, że gdy są dobra wola i dobre chęci, to ustawy można przyjąć w ciągu 24 lub 48 godzin. „Były przecież przypadki procedowania w Sejmie ważnych ustaw w bardzo pilnym trybie. Jednak podkreślam – do tego jest potrzebna wola polityczna” – Chciałabym, żeby Polską rządziła taka klasa polityczna, która będzie mówić, że „jak się postara, to można”.

„Populizm”, „roszczeniowa demagogia”, „pogarda dla instytucji demokratycznych”, „koniunkturalizm”, „instrumentalny stosunek do Kościoła katolickiego i retoryki religijnej”, „ruch nienawiści, odwetu i zemsty” – to tylko część oskarżycielskich sformułowań wobec partii kierowanej przez Jarosława Kaczyńskiego, autorstwa guru liberalno-lewicowego salonu III RP Adama Michnika. Nie chodzi jednak o obecne ataki na Prawo i Sprawiedliwość. Redaktor naczelny „Gazety Wyborczej” pisał tak… w lipcu 1990 r. o Porozumieniu Centrum. Na łamach tygodnika fascynującą opowieść jak się rodził „hejt” nim wymyślono to pojęcie. Dlaczego? „Po utworzeniu rządu Jana Olszewskiego i podjęciu przez prawicę próby lustracji okazało się, że PC nie będzie koalicyjną przystawką, ale podmiotem realizującym własną linię polityczną. Spowodowało to przestawienie „wajchy” przez redakcję „Polityki”. Od 1992 r. PC z partii „statecznej” stało się „niebezpieczną” i „nieprzewidywalną”, której program nie posiadał już elementów „racjonalnych”, tylko – zdaniem Adama Krzemińskiego i Wiesława Władyki – oferował „igrzyska” i „polowanie na czarownice” – pisze Adam Chmielecki, politolog przygotowujący monografię Porozumienia Centrum.

A propos. Piotr Semka analizuje niemiecką prasę, która w arogancki sposób odniosła się do postulatu Andrzeja Dudy, by zwiększyć obecność sił NATO we wschodniej Europie. „Czy to tylko opinie gazet, czy sugestie rządu Angeli Merkel?” – więcej  w najnowszym wydaniu „Do Rzeczy”.

W numerze także: rody polityczne to w Polsce. Mimo, że wciąż rzadkość, to właśnie trwa promocja synów Andrzeja Leppera, Włodzimierza Cimoszewicza i Ryszarda Czarneckiego. Ten ostatni od początku miał wsparcie ojca, który na swoim blogu ogłaszał, że „syn kontynuuje tradycję ojca” i… lobbuje o jak najlepsze miejsce na liście dla syna. Sam Przemysław Czarnecki zarzeka się, że nic mu o tym nie wiadomo, choć „to naturalne, iż każdy z kandydatów na posłów zabiega o jak najlepszą pozycję”.

Piotr Gursztyn pisze o 71. rocznicy Powstania Warszawskiego – pierwszej w której uczczono cywilne ofiary. Wystawa „Zachowajmy ich w pamięci”, na której upamiętniono nazwiska 60 tys. ofiar cywilnych, będzie stała na warszawskiej Woli do 22 października. Nie dotrwa do dnia Wszystkich Świętych, bo będzie musiała ustąpić miejsca przycmentarnym straganom ze zniczami, z wieńcami i pańską skórką. Miejmy nadzieję, że za rok – w 72. rocznicę Powstania Warszawskiego – będzie już tam stał mur z wykutymi nazwiskami tych, którym odebrano życie tylko za to, że byli Polakami.

Jak to możliwe, że projektanci mody wywodzący się ze środowisk LGBT potrafili narzucić większości swoje preferencje estetyczne – zastanawia się František Mikš. Wskaże – zauważa Historyk sztuki i dyrektor Centrum Polityki i Kultury CDK w Brnie oraz redaktor naczelny miesięcznika „Kontexty” – kiedy w 1966 r. zdjęcia niepełnoletniej jeszcze angielskiej modelki Lesley Hornby, której nogi nazywano twigs (gałązki), pojawiły się na łamach „Daily Express”, aby następnie trafić do „Vogue’a” i innych popularnych magazynów mody, wszystko jeszcze wydawało się niewinne. Drobna, o wyraźnie androidalnym wyglądzie, przystrzyżona „na chłopaka” Twiggy, bo pod takim pseudonimem występowała w czasie swojej zaledwie czteroletniej kariery modelki, stała się jedną ze światowych ikon seksapilu, niczym Brigitte Bardot i Sophia Loren. Zaledwie generację wcześniej matki załamywały ręce nad córkami o wyglądzie Twiggy, podobnie jak czyniła to mama Lesley, szukając pomocy u lekarzy. Niezadowolona ze swojego wyglądu była także sama panna Lesley: „Chciałam być jak Marilyn Monroe, ale ja nie miałam żadnych piersi, ud, nic. Tylko rzęsy i nogi. A naraz zaczęto mówić, jaka jestem ładna. Powariowali”.