Rok 2017 ogłaszam „rokiem tłuczonego szkła”, bo posypało się w ciągu tych 12 miesięcy trochę szklanych sufitów. PiS miał być przecież niezdolny do zdobycia poparcia na poziomie 40 proc. w sondażach, a dobił do 50 proc. Zadrżało też kilka tradycyjnych sufitów – te w siedzibie Sądu Najwyższego, Krajowej Rady Sądowniczej i Państwowej Komisji Wyborczej. Mimo nieustannego oskarżania władzy o niszczenie demokracji rządowi Zjednoczonej Prawicy udało się utrzymać społeczne poparcie. Demonizowany przez opozycję nazywającą samą siebie totalną Jarosław Kaczyński na dobre prześcignął w pomiarach zaufania jej lidera, coraz bardziej sfrustrowanego Grzegorza Schetynę.
Nawet przeciągające się zamieszanie z rekonstrukcją czy też, jak to nazywam, rekonstrukturyzacją rządu nie zaszkodziło PiS. Elektorat prawicy przyjął nominację Mateusza Morawieckiego na premiera cieplej, niż niektórzy się spodziewali, a jego gabinet podczas głosowania nad wotum zaufania w Sejmie otrzymał więcej głosów niż gabinet Beaty Szydło. Parlamentarne zaplecze rządu jest więc dziś silniejsze niż na początku kadencji (także w Senacie, gdzie do klubu PiS dołączyli senatorzy – uciekinierzy z PO).
Dalsze rozpowszechnianie artykułu tylko za zgodą wydawcy tygodnika Do Rzeczy.
Regulamin i warunki licencjonowania materiałów prasowych.