Rząd PiS odmienił nie tylko politykę, lecz także polską debatę publiczną – choć jej obszar jest dość wąski, zwykle mamy do czynienia z wykluczającymi się monologami. Przeciwnicy władzy w sprzyjających im mediach prowadzą własny monolog, zwolennicy władzy podobnie. Na szczęście debata wciąż jest możliwa – czytają państwo te słowa w tygodniku, który tym różni się od innych, że obcy jest mu zarówno bezmyślny zachwyt nad każdym posunięciem rządu, jak i dziki skowyt nienawiści po każdym kolejnym głosowaniu, które wypada po myśli Jarosława Kaczyńskiego.
Od lat zachęcam do spoglądania na polską politykę z dystansu, wyzwolenia się z niewoli pseudonewsów. Nie ma żadnego znaczenia, czy polityk tej partii nabluzga przedstawicielowi partii przeciwnej, a tamten w rewanżu coś odszczeka. Nie mają znaczenia sejmowe konferencje, na których rozemocjonowani harcownicy wymachują kartkami z wywodami, których ani im się nie bardzo chciało pisać, ani obserwującym ich dziennikarzom nie będzie się chciało czytać.
A już na pewno nie ma znaczenia to, w jaki sposób komentuje politykę kilkudziesięciu zawodowych polityków zapraszanych codziennie od rana do wieczora do telewizji i radia tylko po to, żeby własnymi słowami wygłosić przekaz dnia przygotowany przez PR-owski sztab własnej partii. Inflacja opinii oraz komentarzy jest niesłychana i jedynie utrudnia dziś dostrzeżenie tego, co ważne.
W tej kakofonii bywają jednak momenty, kiedy zaczyna pobrzmiewać zaskakująca harmonia. To te nieliczne chwile, kiedy jedna strona uznaje (niechętnie, półgębkiem, ale jednak uznaje) pewne racje strony przeciwnej.
Dalsze rozpowszechnianie artykułu tylko za zgodą wydawcy tygodnika Do Rzeczy.
Regulamin i warunki licencjonowania materiałów prasowych.